Κοίταξα την πόρτα να ανοίγει, τρόμαξα και δεν αντέδρασα.
Μυρίζει φθινόπωρο σχεδόν πάντα πριν το καλοκαίρι . Οι μυρωδιές λυγίζουν πάνω από τα σκεπάσματα .
Κουρασμένες από τον αιώνιο ύπνο του χειμώνα δε ξέρουν που να σταθούν, τι ανάμνηση να φτιάξουν .Οδηγάω στη σειρά όπως πάντα. Χαιρετώ με δεξί φλας, κλείνω το μάτι με το αριστερό.
Αν νευριάσω θα πάω φόρα και θα τρυπήσω τα μπροστινά αυτοκίνητα, θα γίνω ράμφος και μετά θα χαθώ πιο ψηλά από το πάνω του ουρανού, εκεί που η θάλασσα δε φτάνει να πάρει λίγο από το χρώμα.
Η πόρτα έχει μάτια, κοιτάνε πότε τρομαγμένα και πότε με χαρά.
Προσποιούμαι το υπερβολικό, το τραβάω από τα μαλλιά και μετά απορώ. Η πορτά δε μιλάει , μόνο κοιτάζει , πότε πάει να κλείσει και πότε ανοίγει λίγο περισσότερο.
Με λες Αλικάκι και μετά μου σπας τ’αρχίδια, και μετά βλέπεις τα νεύρα μου να γίνονται πιο σγουρά από τα μαλλιά μου, πιο τεντωμένα από τις χορδές αυτής της κιθάρας που όλο περιμένει.
Η πόρτα αρχίζει και μιλάει, ακούω συγκεντρωμένη, χαμογελάω. Το ήξερα ότι το σπίτι με παρατηρεί, ζει και αναπνέει.
Κάπου ανάμεσα σε ιδρώτα και σκέψεις κάποιοι λένε κάτι για οικογένεια, μιλάνε για πρόγραμμα, μιλάνε για χρόνια…περνάνε χρόνια και όσο τους ακούω. Απλοί κανόνες γραμματικής και ουσίας, δεν συνδυάζονται κάποιες λέξεις μεταξύ τους, δε φταίνε οι λέξεις, φταίει το νόημα .
Δε βγάζω νόημα, αλλά η πόρτα βγάζει σιγά σιγά χέρια, θέλω να την αγκαλιάσω, να ανοιγοκλείνουμε παρέα κάθε που θα φυσάει και να γελάμε μαζί με τις κουρτίνες. Σκέψου μουσική με τρίξιμο και ήχους, μπορεί να ξυπνήσει και ο καναπές και να διαλέξει πια πολυθρόνα γουστάρει περισσότερο.
Η άλλη τι θα κάνει λες?
Κοιτάζω τις λέξεις να βαριούνται. Θέλουν κάτι παραπάνω, να βγάλουν και αυτές χέρια να έρθουν και να γραπωθούν πάνω μου, να φτιάξουμε χάρτες και χώρες και χορτάρια, έχεις προσέξει ότι οι περισσότερες λέξεις που ξεκινάνε από χ έχουν μέσα το ρ? χέρι, χορτάρι, χωριό, χορταίνω, χαραματα, χρειάζομαι, χειρίζομαι, χλευάζω. Να μια εξαίρεση, να ο κανόνας..Χοίρος, χέρι, χρόνος… η πόρτα σωπαίνει βγάζει πόδια και κάνει να φύγει. Ας φύγει ποτέ δεν την χρησιμοποιούσα πραγματικά άλλωστε μόνο όταν προσποιούμουν το φυσιολογικό ξυπνάω-πάω δουλειά-γυρίζω μετά από χρόνια. Tα χιόνια δεν έχουν ρ …
Αν ποτέ φύγω χωρίς την πόρτα θα ξέρει κανείς που να με βρει?
80g's stories 